Ila Urban przyprowadziła właśnie swoją zaprzyjaźnioną „Wilczycę” i okazuje się, że ma nam ona wiele do opowiedzenia. Piosenka ta traktuje bowiem o dwóch światach: dobrym, spokojnym i dającym siłę oraz ciężkim, trudnym do przyjęcia.
„Wilczyca” to piosenka podziękowanie. Dziękuję w niej za dobre dzieciństwo, za to, że czułam się kochana i doceniana. „Wilczyca” to twór łączący w sobie wszystkich moich bliskich, z babcią na czele. To ona karmiła mnie ptasim mleczkiem i okrywała kocem, gdy byłam chora. Życie w trzypokoleniowym domu ma wiele plusów. Zawsze jest ktoś do pogadania lub do pogrania w karty. Jest też ktoś, z kim można posiedzieć w ciszy. Gdy się wyjeżdża, to zostawia się w nim wiele duszyczek, za którymi się tęskni, a gdy się wraca, czeka na człowieka miska świeżo wyjętych z wody pierogów. Nie zamieniłabym się z nikim na ten mój dziecięcy czas – mówi Ila. – W kontrze jest tu zderzenie z dorosłymi doświadczeniami, gdzie nie ma już miejsca na lukrowane obrazki podlewane tęsknotą. W dorosłym życiu widzi się krzywdę i niesprawiedliwość i trzeba się z tym uporać, nie można pozostać obojętnym czy naiwnym. Dojrzałość to rozumienie różnych stanów, emocji i uczuć, które rozrzucone są na dwóch biegunach. Cała sztuka polega na zachowaniu balansu. Złoty środek, jak w grze czy śpiewie. Nie przedobrzyć, nie dać za dużo, nie pozbawić delikatności – dodaje.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz